شهدا در زمینند

شهیدان نه در آسمان ها

که در همین خیابان های گرفتار همچون عابرانی نورانی هر روز

از کنار ما می گذرند

و صدای خدا را نمی شنویم :

« و لا تَحسبنّ الذین قُتلوا فی سبیل الله أمواتاً... »

ما، امّا با عینک های دودی

و غفلت های عمودی

شب های جمعه به قبرستان ها می رویم

و شهیدان برای ما فاتحه می خوانند !

و ما دوباره بر می گردیم

به حُجره و بازار آرزوهایمان را می شماریم

و ریشخند دنیا !

و هرگز با منطق عینک های دودی روشن نمی شویم که :

« عند ربّهم یرزقون » یعنی چه ؟!

و روزها و هنوزها می گذرد

و ما همچنان

دست هامان خالی است !