بسم الله الرحمن الرحیم 
 
مولــــــایم !

انتـــظار داروی درد توست و چشم دوختن به راه تو باعث شفای تن بیمار و روح خسته من است

جمعه ها یکی پس از دیگری میگذرد و سالها در پی هم سپری می شود و تو منتظری...

منتظر روزی که بیایی و بازلال زیبای ظهورت ، گرد غم فراق را از چهره یارانت بشویی 

برق شادمانی را یارانت در چشمانت ببیندند و لبخند زیبا سرور بر لبانت بنشیند

و زمزمه کنیم 

«مَتى نَرِدُ مَناهِلَکَ الرَّوِیَّةَ فَنَرْوى؟

مَتى نَنْتَقِعُ مِنْ عَذْبِ مائِکَ فَقَدْ طالَ الصَّدى؟

مَتى نُغادیکَ وَ نُراوِحُکَ فَنُقِرُّ عَیْناً؟

مَتى تَرانا وَ نَراکَ وَ قَدْ نَشَرْتَ لِواءَ النَّصْرِ تُرى؟»^*

پ.ن:

*حاشیه ای که اشک  بر چند سطر از دعای ندبه زد همه معنی آن را میدانیم ولی 

کی شود بر سر جویبار های سرشار از آب تو فرود آییم و سیراب شویم ؟

کی شود که از چشمه آب زلال تو سیراب شویم که عطش به درازا کشیده؟

کی شود که صبح و شام فرارسد و چشمانمان به جمالت روشن گردد؟

کی شود که ما را ببینی و ما به تو بنگریم هنگامی که پرچم پیروزی را برافراشته ای؟