بسم الله الرحمن الرحیم 

مولــــــایم !

به راه افتاده ی در میان جمعیت ، احساس میکنی که تنها هستی و نیازمند دستی مهربان تا جانت را نوازش کند . هر چند زیر لب خود قسمتی از کلام جدت مولای بیان را زمزمه میکنی و می گویی « لَا تَسْتَوْحِشُوا فِی طَرِیقِ الْهُدَى لِقِلَّةِ أَهْلِهِ »^*

آقایــم هیچ میدانی ؟؟

سایه ترس ، آرام آرام نزدیکم می شود تا بر وجودت بنشیند . میدانی ولی باز میگویم شوق دیدارت آرام و قرار مرا گرفته است و من همه جا زمزمه میکنم  « هَلْ إِلَیْکَ یَابْنَ أَحْمَدَ سَبیلٌ فَتُلْقى »^*

و شاعر حس مرا قشنگتر از خودم توصیف کرده 

همه هســـــت آرزویم که ببینم از تو رویی 

چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

پ.ن: 

* در مسیر هدایت از اندک بودن رهروان ، بیمی به خود راه ندهید/ نهج البلاغه ، خطبه 192

*ای فرزند پیامبر ! آیــا راهی برای دیدار تو هست ؟؟